Archief:

24 - 11 - 2020 - Marica van der Meer brengt iedereen op een Dwaalspoor

Haar verjaardag is helaas in januari en in de vrieskou fietst ze naar de haven van Antwerpen. Hier stapt ze op een vrachtschip naar Zuid-Amerika.

Een vrachtschip is niet zoals een trein, die stopt op een station en daarna weer doorrijdt. Soms moet een schip 2 tot 3 dagen voor anker, voor het een plekje in de haven kan bemachtigen. En wanneer het stormt in de Golf van Biskaje, op het moment dat het schip Lissabon wil verlaten, gaat het nog 3 dagen voor anker in de monding van de Taag. Geduld is een schone zaak en via Dakar in Senegal en verschillende havens in Brazilië belandt ze uiteindelijk, na 47 dagen aan boord, in de haven van Montevideo in Uruguay.

Het is even slikken op het moment dat ze het vrachtschip verlaat en er dan alleen voor staat met haar fiets. Ze fietst eerst even 1500 kilometer om, door Argentinië en Paraguay, om de watervallen van Iguazú te bezoeken, op de grens met Brazilië. Het lijntje dat ze volgt over de wereld is nu niet bepaald een rechte lijn. In Salta in het noorden van Argentinië gaat ze even langs bij de familie van Horacio. De Argentijn die nu in Workum woont serveert in zijn El Cafetín de meest heerlijke koffie.

Marica fietst richting het Andesgebergte, met passen van rond de 4000 meter. In Uyuni, op de Boliviaanse hoogvlakte vindt ze wat gezelligheid in een huis waar fietsers gratis kunnen overnachten. Een fietser uit El Salvador besluit een stukje met haar mee te fietsen. Het zorgt voor hilarische cultuurverschillen. Chepe zegt; “Sommige mensen reizen met een credit card, anderen met dromen.” Hij is uit El Salvador vertrokken met slechts 40 dollar op zak en moet onderweg nog geld verdienen om te kunnen reizen. Samen gaan ze op zoek naar de laatste sporen van de revolutionair Che Guevara, die in Bolivia aan zijn einde kwam. Vervolgens dalen ze af richting het Amazonegebied. In het noorden van Bolivia stap Marica op een boot naar de grens met Brazilië en vervolgt Chepe zijn weg naar het meest Zuidelijke puntje van Zuid-Amerika.

In Guyana is de enige hoofdweg een 450 kilometer lange onverharde weg. Het staartje van het regenseizoen heeft nog heel wat water over de weg uitgestort, wat voor veel blubber zorgt. Marica staat er soms tot haar enkels in. Op het moment dat ze dan ook nog haar stuur breekt, omdat haar fiets is vastgezogen in het drijfzand, voelt ze zich wel heel erg alleen midden in de jungle. Nu maar hopen dat er geen poema’s en luipaarden wakker zijn midden op de dag.

In Suriname krijgt ze bezoek van haar moeder en twee vrienden. Ze komen vanuit Workum met een halve koffer vol nieuwe spullen, waaronder nieuwe fietsschoenen en een nieuw stuur!

In Suriname bereikt ze het noorden van het Zuid-Amerikaanse continent. Marica maakt het zichzelf niet gemakkelijk, ze wil het Caribisch gebied oversteken door te gaan liften met zeilboten. Na een week vindt ze een Belgische solozeiler die gek genoeg is om haar en haar fiets mee te nemen op zijn boot. Na vier dagen en nachten varen zijn ze op het eiland Tobago in het land Trinidad en Tobago.

Elke keer moet ze opnieuw op zoek naar een boot om het volgende eiland te bereiken. Het wachten en het leuren om een lift vallen haar zwaar. Ze is de controle over haar reis kwijt. Marica is gewend om altijd alle touwtjes zelf in handen te hebben, maar opeens is ze afhankelijk van mensen met een boot. Mensen, die alle tijd hebben en daarom geen tijd kennen. Vertrekken we vandaag niet, dan volgende week wel. Het is ook niet mogelijk om zomaar even afgezet te worden op een ander eiland, want meestal is dit ook een nieuw land. En als je niet op de bemanningslijst van een schip zou staan ben je een verstekeling. Het moeilijke is vervolgens om weer van die bemanningslijst af te komen, want daarvoor moest ze bewijzen, dat ze het land weer zou verlaten. Meestal was dat door de uitreisstempel te fotograferen en via WhatsApp te versturen naar de kapitein van het vorige schip.

Uiteindelijk weet ze toch met een aantal ferry’s en zeven verschillende privé zeilboten de Dominicaanse Republiek te bereiken. Op de Dominicaanse Republiek laat de politie haar amper fietsen, zodra ze de stad Santa Domingo uit fietst krijgt ze een politie escorte. Het doet haar besluiten om dan toch maar een vliegtuig te nemen naar Cuba.

Ze fietst het hele eiland Cuba over en wordt geconfronteerd met de armoede en het gebrek aan producten dat de Amerikaanse boycot veroorzaakt. Het voelt dan ook heel vreemd om vervolgens door te reizen naar het land dat dit veroorzaakt.

In Miami krijgt ze bezoek van haar vriend Bas. Samen fietsen ze door het zuiden van de Verenigde Staten. Op het moment dat ze Texas bereiken horen ze iets over een virus in China. Hoe loopt dit af?

Er is weer genoeg gebeurt onderweg om er een boek over te schrijven. Alle anekdotes, ontmoetingen met de lokale bevolking, haar waarnemingen in de verschillende landen die ze doorkruist tekende ze op in het boek Dwaalspoor. Het 432 pagina’s dikke boek is onder andere verkrijgbaar bij het Boekhuis in Workum en voor een gesigneerd exemplaar kunt u via Facebook contact zoeken met Marica van der Meer.

Foto boven:  Op de voorkant staat een fiets met bagage, een stukje erachter staat de auteur in een handstand. De witte ondergrond waarop de fiets staat lijkt wel sneeuw, maar het is zout. Het nieuwe boek van Marica van der Meer met als titel Dwaalspoor, ligt nu in de winkel.