Archief:

25 - 01 - 2011 - Het geloof als Elfstedentocht

Albert Schootstra

Ook als je God op nummer één zet wil dat nog niet zeggen dat je leven een sprookje wordt. Ook dan kunnen er nog 'reuzen' op je levenspad verschijnen, precies zoals David zich geconfronteerd zag met Goliath. Deze 'reuzen' verschijnen in de gedaanten van zorgen, pijn, tekortkomingen. Maar zoals David zijn rivaal Goliath met een steen versloeg, zo kunnen wij de 'reuzen' op ons pad verslaan met de `stenen' van contact met God, stilte om te horen wat God van ons wil en gebed. Dit was zondagmorgen in een bomvolle Klameare de kern van de boodschap die in een wer­kelijk prachtige jeugddienst werd gebracht door oud-mara­thonschaatser Henri Ruitenberg jr en ds. Leneke Marchand. Het betrof hier een echte winterkerk­dienst die in het teken stond van schaatsen en de Elfstedentocht. En bij het marathonschaatsen en de Elfstedentocht hoort afzien, precies zoals dat in het geloof ook het geval is. "Ik red het zelf niet. Maar er is altijd een weg terug naar God. Hij staat met open armen, net zoals in de gelij­kenis van de verloren zoon,"

De protestantse gemeente in onze stad timmerde afgelopen zomer al zo geweldig aan de weg met de WK-voetbaldienst op het hoofdveld van de voetbalvereni­ging Workum. Zondag was het de beurt aan het schaatsen en de Klameare (de Gertrudis wordt immers gerestaureerd) was qua inrichting hieraan helemaal aan­gepast. Zo kon men na de dienst snert krijgen bij de 'koek en zopie'. En om maar direct met de deur in huis te vallen: ook nu werd het weer een geweldige dienst die in niets onderdeed voor de dienst in de zomer. Wat prachtig dat zo veel mensen zich inzetten om de Blijde Boodschap in zo'n eigentijds 'format' naar voren te brengen. En dat de gemeente zulks ook waardeert blijkt wel uit de grote opkomst. Het is altijd moeilijk om in een dergelijk geval namen te gaan noemen. De kans zit er immers zo dik in dat je iemand zeer ten onrechte vergeet. Maar de speci­ale commissie die de jeugddien­sten zo fraai vormgeeft moet naar voren worden gehaald, dat staat buiten kijf. Deze bestaat uit Carla de Witte, Sigrid de Zwart, Mentko de Vries, Rutger de Jong, Dennis van der Poel, Cor Sijtsma, Bauwe van der Velde, Tine Folkertsma en dat alles onder leiding van José Speerstra en Jolanda van der Poel. De twee laatst genoemden namen zondag­morgen afscheid van 'hun' com­missie na - met de commissiele­den uiteraard - een aantal jeugd­diensten te hebben 'neergezet' waar je 'u' tegen zegt. Zeer terecht was er voor Jolanda en José een fraai boeket. We gaan toch maar even door met het noe­men van namen: pianist Joop Groesz, wat is hij toch een ras­musicus, trompettist Siebe Bokma, een virtuoos op zijn instrument. De kerkenraad, spe­ciaal de jeugdouderlingen, die niet alleen helemaal achter de speciale diensten staat maar deze ook stimuleert, de enthousi­aste Trudi Vervaart van de Klameare en haar actieve 'staf', kosteres Gerrie de Boer-Bakker. En tenslotte dominee Leneke Marchand en Henri Ruitenberg.

Het was goed toeven in de Klameare waar het op deze bui­ten wat trieste zondagmorgen heerlijk warm was, niet alleen letterlijk, maar vooral in - laten we zeggen - 'geestelijk' opzicht. Henri Ruitenberg jr. stamt uit een echte schaatsfamilie. Zijn vader, ook een Henri, vandaar dat hij het achtervoegsel 'jr.' ach­ter zijn naam zet, werd achter Evert van Benthem tweede in de Elfstedentocht van 1985. Zijn oom René, ook zo'n klinkende naam, rijdt nog steeds in het marathonpeloton. Toen hij jong was wilde Henri jr. twee dingen worden, zo vertelde hij tijdens een leuk interview door leden van de jeugddienstcommissie, timmerman en schaatser. Het laatste is gelukt, het eerste niet. Hij studeert namelijk sportma­nagement in Zwolle, vlak bij zijn woonplaats Oldebroek. Kort geleden stopte hij met marathon­schaatsen. Hij heeft het druk met de studie en met zijn activiteiten voor Geloofshelden, een verza­meling topsporters die het evan­gelie ook in de sportwereld pro­beert uit te dragen. De groep bestaat al lang maar had tot voor kort een andere naam. Sporters die er in actief zijn, zijn - onder veel anderen - Jan Maarten Heideman, de zeer succesvolle marathonschaatser, oud-topvoet­baller en international Bert Konterman, die aan het begin van zijn loopbaan nog voor Cambuur speelde, de voetballen­de tweeling Jeroen en Henrico Drost, vroeger Heerenveen en nu actief bij respectievelijk Vitesse en RKC en Ronald Lepez, de oud-rechtsback van Cambuur. Ook spant Ruitenberg jr. zich in voor Christ's Hope, een organisa­tie die zorg draagt voor de hulp aan aidswezen en -patiënten in Afrika en waarvoor tijdens de dienst gecollecteerd werd. Door alle drukten heeft Henri een punt achter zijn loopbaan gezet; hij kan de juiste motivatie niet meer opbrengen en dan neemt ook het plezier af. Een juist dat laatste is het belangrijkste in de sport, je moet er plezier in blij­ven houden, zo zei hij. Doordat zijn loopbaan maar kort duurde heeft hij natuurlijk niet de gigan­tische erelijst opgebouwd die vader Henri en oom René wel kunnen overleggen. Bovendien moest hij in de ploeg van Grondbedrijf Van Werven vaak werken voor sprinter Pieter van Eck. Henri maakte dan deel uit van het `treintje' dat Van Eck aan de finish moest afleveren. Enfin, we kennen dat wel uit het wiel­rennen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat Henri een fantastische sportman is. Dit was ten overvloede ook nog te zien op filmbeelden in de Klameare.

Ook de verloofde van Henri Ruitenberg, Jacobien Kanis (21) uit Zwolle, was in de Klameare. In september hopen ze te trou­wen. Jacobien is wielrenster en ook Henri is als schaatser natuurlijk veel op de racefiets te vinden. Het zal duidelijk zijn: de twee ontmoetten elkaar tijdens trainingsritten rond Zwolle. Zij heeft op zeer hoog niveau gere­den en maakte onder meer deel uit van de Flexpoint-ploeg in de tijd dat deze nog onder leiding stond van Jean Paul van Poppel. Enfin, voor wie de wielrennerij wat volgt zal het duidelijk zijn dat Jacobien niet in de marge meereed. Ze reed onder meer de vrouwenedities van klassiekers als de Omloop Het Volk en de Waalse Pijl. Ze kwam en komt als klimmer het beste tot haar recht en was dus een zeer gewaardeer­de knecht in deze ploeg. Met ingang van dit seizoen doet ze een stapje terug in de wielrenne­rij en gaat ze terug naar zeg maar het amateurniveau en beperkt ze zich tot landelijke wedstrijden. Ze volgt de HBO-opleiding sport en gezondheid in Groningen en de wielrennerij op haar - hoge -niveau vergt "zo veel tijd en energie," zo vertelde ze na de dienst. "En bovendien fiets ik al vanaf mijn zevende." Tijd dus ook voor haar om een stapje terug te doen. En daar komt natuurlijk ook nog eens bij dat ze dus in september hoopt te trou­wen.

Maar in een kerkdienst gaat het natuurlijk om het geloof. Wat dat betreft moet nog verteld worden dat je bij de genoemde groep sporters die opereert onder de naam Geloofshelden niet moet denken aan geloofshelden in de zin van oude, vergrijsde en wijze mannen die bij wijze van spre­ken niet uit de kerk zijn weg te slaan. De sporters in kwestie noemen zich Geloofshelden "omdat God in ons woont," zo vertelde Henri Ruitenberg. Frisse sporters die bijvoorbeeld op de Weissensee in Oostenrijk zien hoe mooi de natuur is. "God heeft dat allemaal gemaakt. Daar mag je van genieten. Sport is ook mooi, je mag genieten van je talent," aldus Henri Ruitenberg.

Hij werd christelijk opgevoed en zat op zondagmorgen ook in de kerk, maar met de gedachte dat hij liever in bed was gebleven. Ach, wie kent dat niet uit zijn jeugd? Toen hij 15 was kwam zijn moeder om het leven bij een auto-ongeluk. Het was het keer­punt in zijn leven. Op zo'n moment, als alles in het leven dus verschrikkelijk op zijn kop staat, is er nog maar één Weg (met een hoofdletter inderdaad). Henri bad en vroeg de Allerhoogste: "Laat het me zien." Zijn gebed werd verhoord. Op de condoleance was hij aan de ene kant gigantisch droevig uiter­aard, maar aan de andere kant kwam er een enorme blijdschap in hem. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen pas na dergelijke ingrijpende gebeurtenissen tot geloof komt. Het kan ook heel anders gaan, want "God heeft een plan met ieder van ons." Gelovigen zijn ook geen heilige boontjes want ze weten als geen ander dat ze het zelf allemaal niet kunnen. "Maar Jezus stierf voor ons. We kunnen het zelf niet. En zo eindigt het allemaal goed. Soms snap ik er helemaal geen bal van. Maar als het funda­ment maar bij Jezus ligt."

Ook Leneke Marchand ging in haar overdenking in op het thema 'helden'. Mensen die een Elfstedenkruisje hebben, en ze mochten tijdens de dienst naar voren komen, zijn helden, zo ver­telde ze aan de kinderen tijdens het moment dat speciaal voor hen in de dienst was gereser­veerd. Geloven is net als sporten, zo bracht de predikante verder naar voren, en je komt in de kerk om te trainen. Ga voor goud, maar weet dat dat ook wat kost. In de overdenking stonden dus David en Goliath centraal. Waarom ging David het duel met Goliath aan? "Er werd zo lelijk over God gesproken," aldus Leneke Marchand en David ging voor God. Niet als een modern, patserig, 'opgepompt' mens, maar als iemand die de 'wapen­rusting Gods' had aangetrokken.

Het was een prachtige, 'helende' dienst die tot in de perfectie was verzorgd en voorbereid. Nog­maals lof voor allen die hun steentje hebben bijgedragen en met name Henri Ruitenberg en ds. Marchand!

Bron: Workumer Krant Friso