Archief:

19 - 04 - 2019 - Duizendpoot doet stapje terug

Peter Lammers: een bruisend leven

Vanaf links Peter Lammers en zijn vrouw Cobie, hun dochter Nathalie en André Leidelmeijer. De laatste twee zwaaien
nu de scepter in het Strandpaviljoen.

AIbert Schootstra

Als je over Peter Lammers – wie kent hem niet in onze stad – wilt schrijven kom je voor een aantal moeilijkheden te staan. Zijn Ieven is zo veel omvattend, hij 'hat safolle by de ein hân' dat je met gemak enkele pagina's van deze krant kunt vullen. Dat is niet de bedoeling en daarom moeten er keuzes gemaakt worden. Eerst is er al de vraag hoe je Peter kunt omschrijven. Welnu, een poging. Hij is horecaman, zakenman, duizendpoot en organisator. Houd het daar naar op. Nu, op zijn72e, wil hij het rustiger gaan aandoen.

Hij trekt zich terug uit Strandpaviljoen It Soal, eigenlijk IJsselmeerzicht geheten. Het Strandpaviljoen is overgenomen door zijn dochter Nathalie, samen met André Leidelmeijer, de kok in het paviljoen en nu samen met Nathalie ook de 'baas'. "Maar ik blijf hier nog wel wat hand- en spandiensten doen en ook in het Havenrestaurant (ook een onderdeel van Peters zakelijke activiteiten, red.) kom ik nog wel om de handen eens uit de mouwen te steken. Maar ik ga nu toch wat meer tijd krijgen voor andere dingen. Zo ben ik vanmorgen (het gesprek vindt plaats op dinsdagmiddag 9 april, red.) heerlijk wezen tennissen. De druk is er wat af."

Peter Lammers is geboren in Santpoort op 5 april 1947; hij is dus net 72 geworden. Zijn vrouw Cobie Handgraaf zag op 24 maart 1948 het levenslicht in dezelfde Noord-Hollandse plaats. Cobie moet hier zeker worden genoemd. "Cobie is mijn alles," vertelt Peter. "Ze heeft me nooit tegengewerkt, sterker nog, ze stond overal voor duizend procent achter. heeft altijd keihard meegewerkt. Zonder haar had ik nooit kunnen doen wat ik allemaal gedaan heb." Op 26 november 1978 tekende Peter Lammers het contract met Plaatselijk Belang Workum dat hem aan het Strandpaviljoen zou binden; hij was gekozen uit 36 sollicitanten. In februari 1979 - midden in de barre sneeuwwinter - vestigden Peter en Cobie zich op het Workumer strand waar ze nog steeds wonen in een huis dat langzaam maar zeker steeds verder en verder is uitgebouwd. Ze hadden toen drie kleine kinderen: Nathalie van 24 mei 1972, zij is in het bovenstaande al genoemd en is getrouwd met Martin Visser, en de tweeling Peter junior en Barry, van 29 mei 1974. Net als hun zus wonen ook Peter junior en Barry in Workum. De jonge Peter drijft samen met zijn vrouw Nicole restaurant de Smidte, en Barry, getrouwd met Nandy, is jachtontwerper. De Smidte, het zal bekend zijn, was ook twee perioden de plaats waar Peter senior de scepter zwaaide. Nathalie, die nu dus samen met André Leidelmeijer het stokje in het Strandpaviljoen overneemt, werkte na de hotelschool in het Amstelhotel in Amsterdam, in de Smidte in Workum, in hotel De Wymerts in onze stad en in het paviljoen. Het echtpaar Peter senior en Cobie heeft negen kleinkinderen.

Vraag mij niet om een paar planken te timmeren," vertelt Peter, "dan wordt het niets. Maar verder ben ik voor alles in, iets organiseren, iets aanpakken, dat vind ik geweldig." Zijn projecten in de horeca waren onder meer – naast het werk in Workum - in Vledder, Wolvega, Heerenveen en Paasloo. “Ach man, ik ga dood als ik niets te doen heb. Als ik mezelf moet omschrijven kan ik zeggen dat ik een enorme optimist ben, ik ben nooit chagrijnig."

Van zijn vijftiende tot zijn achttiende werkte Peter in een schoenwinkel. Daarna was hij als dienstplichtige twee jaar duiker in dienst van de marine. Vervolgens begonnen Cobie en hij een snackbar in hun geboorteplaats Santpoort. Cobie werkte al vanaf haar veertiende in de winkel met huishoudelijke artikelen en schoonmaakbenodigdheden van haar ouders in Santpoort.

"lk had een stamkroeg in Haarlem en de eigenaar daarvan vertelde op een gegeven moment dat hij naar Drenthe zou gaan. Hij vroeg of ik met een snackwagen van hem de kermissen in die provincie kon langsgaan. En toen bleek dat ik de horeca wel mooi vond. In Santpoort hebben we naast de snackbar ook nog twee zwembadkiosken gedaan. In een advertentie in het horecablad las ik van de vacature in Workum. Ik heb nooit spijt gehad van de stap naar Workum. Nooit wil ik meer terug naar Holland, het is hier veel gemoedelijker."

Hij heeft zóveel mooie herinneringen. "Begin jaren tachtig was er even sprake van dat er een Elfstedentocht zou kunnen worden gehouden, de landelijke pers was al in Leeuwarden neergestreken. En toen zei ik tegen journalisten als Ben de Graaf en Haye Thomas, met wie ik nog gevoetbald heb, en Evert ten Napel dat ze maar naar Workum moesten komen als het niet zou doorgaan. En het ging niet door. Toen heb ik hier ijsspeedway georganiseerd en was de hele perskaravaan met tv-camera's en al dus hier. Ik had Heineken en Sonnema van de berenburg als sponsors gevraagd en die wilden dat wel als hun reclame maar op de tv in beeld zou komen.

En dat gebeurde dus. Een week daarna hebben we ook nog de arrensleden met paarden ervoor op het IJsselmeer gehad. En dan de Elfstedentocht van 1986. Een aantal weken na die tocht hebben we reizen langs de elf steden per touringcar georganiseerd. We hebben in die tijd in totaal dertien bussen vol gehad. Mensen die de tocht hadden gereden als Cor Hunia, Fré de Boer en Sytze Westra zaten voorin en vertelden over hun belevenissen. En dan de middagen voor de ouden van dagen, zo heette dat toen nog, die we hier hebben gehad. De kampeerders hielpen dan vrijwillig mee met het rondbrengen van koffie en cake. En de dansavonden. Dan zat het hier vol."

Als het over Peter Lammers gaat moet ook de voetballerij ter sprake komen. Tot twee jaar geleden was hij voorzitter van de voetbalvereniging Workum, een functie die hij veertien jaar bekleedde. Op zijn zeventigste verjaardag kreeg hij de zilveren speld van de KNVB en bij zijn afscheid als voorzitter werd hij erelid van onze voetbalvereniging. "Ik heb tot mijn vijftigste in de zaal gevoetbald en daar ben ik mee opgehouden toen ik op wintersport een schouder gebroken had." Hij heeft 53 jaar lang een seizoenkaart van Ajax gehad en bezocht ook legendarische wedstrijden van 'zijn' club in het buitenland, zoals de eerste gewonnen Europa Cup 1-finale in Londen tegen Panathinaikos op 2 juni 1971 (2-0). In het eerste elftal  van het Haarlemse Renova reikte hij in zijn jongere jaren als veldvoetballer tot de derde en vierde klas van de KNVB.

En dan tot slot een terugblik op zijn leven. "Het is allemaal veel te snel gegaan, ik heb mij geen minuut verveeld en ik heb geen minuut ergens spijt van gehad. Wel heb ik het gevoel dat ik anderhalf keer zo lang heb geleefd als mijn leeftijd werkelijk is." Anderhalf keer zo lang als zijn werkelijke leeftijd of niet, wat hopen we als Workumers dat Peter Lammers ons nog lang van zijn bruisende activiteiten, zijn humor en zijn organisatietalenten kan laten genieten. Bij dezen!

Bron workumer krant FRISO