23 - 09 - 2017 - Ons prachtige eiland verwoest
Sanne van Wigcheren in de chaos op 'haar 'zo zwaar getorend eiland'
Sanne van Wigcheren, afkomstig uit Workum
Afgelopen week was zwaar. Een oorlogsfilm. Ons prachtige kleine eiland is verwoest. Orkaan Irma kwam langzaam op ons af. Een tropische storm werd een orkaan en uiteindelijk heeft het geweld Sint Maarten geraakt als de zwaarste orkaan van categorie 5 ooit.
Ik woon inmiddels 5 jaar op Sint Maarten. Samen met Damien en onze twee honden. Het leven op ons eiland bestaat uit twee seizoenen. Hoogseizoen van 1 december tot en met 30 mei en orkaanseizoen 1 juni tot en met 30 november. lederen weet dit en bereidt zich daarop voor. Maar niemand was voorbereid op het 'monster Irma'.
Dinsdag 5 september 2017, een dag, avond, nacht om nooit meer te vergeten.
We staan vroeg op om ons huis voor te bereiden. We boren zeven grote houten planken voor de ramen, we kappen onze twee palmbomen in de tuin en verschuiven binnen alle meubels. Waardevolle spullen verzamelen we in de badkamerkastjes. Ons huis is sterk gebouwd. Alhoewel de huisbaas het dak niet vertrouwt, komt zij ook in ons appartement beneden de orkaan uitzitten. Om middernacht begint het al te waaien. Onze bed staat in het midden van de slaapkamer en we kunnen nog whatsappen met familie en vrienden. De wind zet aan, om een uur of vier gaat het los. De druk op onze oren slaat toe, af en toe moeten we onze oren klaren. Om vijf uur moeten we toch echt in de badkamer gaan zitten. Dat is de veiligste plek, omdat deze 't kleinste raam van het huis heeft en verstevigd wordt door alle waterleidingen in het beton.
Samen met de hondjes settelen we ons op een handdoekje in de badkamer. De lampen gaan flitsen en de stroom valt uit. De eerste lekkage onder het raam is zichtbaar. ln de badkamer wordt het echt extreem. De muren beginnen te trillen, de wind is een hels kabaal en onze hondjes zijn ook bang, heel bang, Door het raampje zien we flitsen en schaduwen van voorwerpen rondvliegen. De hondjes zijn zo aan het trillen dat wij moeite hebben ze goed vast te houden. Het is bloedheet binnen, maar toch zitten we dicht op elkaar. Damien en ik hebben elkaar ook een paar momenten aangekeken en stevig vastgeknepen. Dit duurt anderhalf uur. Als de voordeur en de ramen het maar houden. De strenge wind raast en giert en verwoest alles. Ondanks het extreme weer buiten wordt het licht. Dan, om half zeven, wordt het rustiger. Inmiddels zien we water onder de badkamerdeur schitteren. De slaapkamer heeft een plas van regenwater verzameld door de muren heen. We zien de modder en grassprieten op de muren zitten.
Stiekem werpen we een blik door het badkamerraam als de wind is gaan liggen. We zaten in het oog van de orkaan. De veranda van mijn buurman is weg. Die ligt verspreid in mijn tuin, net zoals zijn shutters en het hekwerk dat eerst tussen ons in stond. Verdwenen !Een klein halfuurtje staan we de vloer in onze slaapkamer te dweilen. Dan wordt de wind weer hoorbaar. Deel twee gaat beginnen. De wind komt nu van de andere kant. Dus: alles wat al los zat, vliegt rond. Eng... ontzettend eng. Hoeveel meer kan er kapot? De ergste wind kwam eerst. Wat een herrie. Elke keer zat mijn hart in
m' n keel als er iets tegen ons huis opvloog. Het hele huis trilde bij elke klap van een vliegend projectiel. Aan de geluiden te horen, leek er van alles kapot te gaan. We moeten volhouden. Dit duurde bijna vier uur lang. Deze geluiden zal ik nooit meer te vergeten!
Op woensdagochtend 10:00 uur is het over. De schade valt niet mee. Het eerste wat we zagen, was dat ons balkondakje weg was. Rondom de hele tuin was het hekwerk weg. Zelfs de palen lagen omver. In de tuin had geen enkele boom het overleefd. Onze palmboom was met wortels en al uit de grond gerukt en lag nu languit in de tuin. De veranda van de buurman was weg, kapot gewaaid en lag verspreid in onze tuin, net als zijn bomen en stukken shutters. Het was een puinhoop. Op de berg zien we her en der auto's liggen die naar beneden zijn gestort. Mijn auto blijkt driekwart gedraaid te zijn, het achterruit en het bestuurdersraam zijn kapot en door de druk van de wind zijn beide achterlichten eruit geschoten en een deur hangt los. Vanbinnen zie ik glas, palmbladen en plassen regenwater. Oftewel: mijn auto is niet meer APK. De lantaarnpalen en elektriciteitsmasten liggen in de volle lengte op straat. En ontzettend veel onderdelen van huizen, hekken, palen, bomen, et cetera liggen verspreid om ons heen. In een windhoos is onze buurt veranderd in een sloppenwijk. Het uitzicht is verschrikkelijk. De bergen zijn niet groen meer maar bruin, van de halve boomstronken die zijn overgebleven.
Dit was niet zomaar een orkaan. Dit monster heeft mensen dakloos gemaakt. Al het contact met buitenaf is verdwenen. Het voelt alsof we in een windhoos weg uit de 'normale' wereld zijn. Stroom en water kunnen we de komende weken vergeten, zo ook het mobiel netwerk. Voorlopig is er even geen normaal leven meer. Wij zijn er redelijk goed van afgekomen. Want echt alles is kapot en verwoest. En daar sta je dan. Waar moeten we beginnen?
Na anderhalve dag kon ik eindelijk via een satelliettelefoon mijn ouders in Workum bellen. Wat waren ze blij om van mij te horen. Ook willen wij iedereen bedanken voor de lieve en zorgzame woorden. Social media ontplofte bijna door zo veel berichten. Ook willen we de mensen bedanken die donaties hebben gedaan, allemaal heel hartelijk dank!
Bron: workumer krant FRISO
<< Terug
|
