Archief:

12 - 08 - 2016 - Avontuur oud- Workumse Jeannette de Boer

Avontuur oud- Workumse Jeannette de Boer

Met vriend en peuter zeilend de wereld rond

E.H.de Boer

Dat Workum vele ondernemende mensen heeft voortgebracht hoeft geen betoog. Sommigen blijven hier hun activiteiten ontplooien, maar velen trekken weg naar elders. Zo ook Jeannette de Boer (44), die het vertrouwde leven achter zich liet en een wereldreis maakte van drie jaar. Terug in Europa schilderde ze te Horta (Azoren) samen met haar dochtertje Vera (4) een aandenken op een steen. Dat deden ze in navolging van andere wereld- omzeilers, die vanaf de Cariben terugkeerden.

Als tweejarige zeilde ze al met zus en vader en moeder mee in de open zeilboot. Overstag? Ze rolde rustig naar de lage kant van de Centaur en sliep verder. Toen ze groter werd, nam ze graag het helmhout van vader over en leerde navigeren op het IJsselmeer. De studie bracht haar naar Groningen. Het kajuitzeiljacht, de Marsjol,  kwam in haar bezit, maar bleef aan het Koffepaed te Workum, maar het vaargebied breidde zich uit tot de Waddenzee. Later kwam een zeezeilvereniging in zicht. Ze zag dat ze als opstapper meer mogelijkheden zou hebben om kennis en ervaring uit te breiden. Tochten op de Noordzee leverden een heerlijke afwisseling met het werken in Heerenveen.

Haar moeder maakte zich ernstig zorgen over ‘verkeerd volk’ dat mogelijk drugs wilde importeren, toen ze een vliegtuig nam naar de Azoren om samen met een voor haar onbekende schipper zijn zeiljacht naar IJmuiden te varen. De man was samen met zijn vrouw van de Cariben gekomen en zij moest naar de wal omdat haar werk wachtte. Zo kon Jeannette haar plaats innemen en ervaring opdoen op de Atlantische Oceaan. Of hij echt drugs vervoerde is onbekend gebleven. Later boekte ze een reis op de bark Europa, een driemast tall-ship van 56 meter voor een overtocht van Chili naar Antarctica. De sluimerende wens om een wereldreis te maken kreeg nieuwe voeding, mede door toedoen van haar vriend Hajo, die dezelfde aspiraties had.

Zo vertrok het stel begin augustus 2013 samen met hun bijna tweejarige peuter Vera vanuit Stavoren. Via de Hollandse en Belgische kusten ging het naar de Engelse zuidkust. Een spannende oversteek via de Golf van Biskaje bracht hen naar Spaanse en Portugese havens en uiteindelijk naar Madeira en Las Palmas (Canarische eilanden). Volop armoede troffen ze aan op de verschillende Kaapverdische eilanden westelijk van Senegal. Ondanks dat ontmoetten ze een opgewekte en plezierige bevolking, die veel indruk op hen maakte. De reis werd vervolgd met een oversteek over de zuidelijke Atlantische Oceaan. Enkele weken op zee met imponerende luchten en soms héél in de vertel eens een schip aan de horizon. De één sliep, terwijl de ander waakte; ondertussen moest op de kleine Vera worden gepast. Zo ging het westwaarts naar het Caribische gebied, waar haar zussen Annemarie en Bothilda een week met hen doorbrachten samen met Jente van acht maanden oud. Vera vond het nieuwe neefje prachtig. Enkele weken later moest het Panama- kanaal worden gepasseerd. Een belevenis was het om in dit enorme sluizencomplex geschut te worden, liggend tussen oceaanreuzen en voortgetrokken door locomotieven.

Een van de mooiste trajecten voerde hen over de Grote Oceaan op weg naar Nieuw-Zeeland. Daar kreeg de stalen tweemaster, de Sirena, een flinke opknapbeurt. De opvarenden hadden eindelijk tijd om het binnenland te bezoeken en om op te trekken met zus Bothilda die voor drie weken overgekomen was. Vera vond het prachtig dat haar tante er weer was. Ze genoot ook van de school waarop ze enkele maanden verbleef samen met andere zee-zeilkinderen en met Maori’s. Juist in die tijd richtte een orkaan hevige verwoestingen aan op de Vanuatu-eilanden, slechts enkele honderden mijlen noordelijk van hen. De (storm-)seizoenen bepalen het reizen op zee en daarom ging het verder. Op naar alweer een hoogtepunt: de koraalriffen aan de oostkust van Australië. Wat een prachtige flora en fauna! Maar de tijd begon te dringen: De straat van Torres tussen Australië en Nieuw Guinea vroeg timing, uiterste concentratie, maar ook navigatie- en stuurmanskunst. Tijdgebrek deed hen besluiten af te zien van een bezoek aan Indonesië. Gelukkig was er op de Indische Oceaan ook van alles te ervaren: Grote zeezoogdieren, prachtige vissen, enorme schildpadden en kleurrijke kwallen. De weergoden waren hen meestal gunstig gezind, maar een aantal kapers die kwamen buurten brachten schrik in de tent. Ook een bijslaap (een vliegende vis) maakte Jeannette minder vrolijk wakker.

Zo kwam de Sirena langs Madagascar aan in het Zuidafrikaanse Durban. Rondom de jachthaven stonden huizenhoge hekken en er werd hen geadviseerd niet op eigen gelegenheid het terrein te verlaten vanwege de enorme criminaliteit in de stad. Een safari in het achterland werd als zeer ontspannend ervaren. Een veiliger gevoel gaf de haven onder de Tafelberg van Kaapstad. Vanaf die berg hadden ze een magnifiek uitzicht op het Robbeneiland waar jaren lang Nelson Mandela, de latere president, gevangen zat. Een ander eiland met een bekende gevangene was Sint Helena. Napoleon bleek daar in een prachtig kasteel te hebben gewoond dat speciaal voor hem was gebouwd. Jeannette kreeg hier een baan aangeboden als psycholoog maar ze zijn verder getrokken evenals de bekende TV- presentatrice Floortje Dessing, die daar eerder prachtige opnames maakte. Er moest nu echt haast worden gemaakt: via Ascension ging het via de Braziliaanse kust opnieuw naar het Caribische gebied. Vele vroegen zich af waarom nu niet rechtstreeks naar huis? Het was immers al Pasen 2016 geworden? Dat heeft alles te maken met winden en zeestromingen.

Het laatste deel van de reis met hun schip, de Sirena, voerde naar de haven van Horta op het eiland Faial (Azoren). Onderweg daarheen viel een orkaan op afstand hen lastig: zeer hoge golven. Maar ze waren weer in Europa! De reis naar de Scilly- eilanden, westelijk van Engeland, verliep voorspoedig. In de haven van Falmouth werd nog een ontmoeting gearrangeerd met medewereldreizigers en toen ging het in drie dagen tijd via Het Kanaal (wat was het daar druk, zeg…) naar Den Helder, waar ze op 1 augustus na drie jaar terugkeerden op Nederlandse bodem.