Archief:

13 - 12 - 2014 - Marijke Hornstra kan nu iedere dag genieten

Marijke Hornstra 

Nadat ik de eerste 1000 kilometer in Chili en Argentinië heb gefietst een week lang rust heb gehad, lijkt het kwartje te zijn gevallen; wereldfietsen. Ik had blijkbaar rust nodig om alles wat ik in deze 1000 kilometer heb meegemaakt te moeten verwerken om te beseffen waar ik mee bezig was. Na de rustpauze van een week kan ik iedere dag genieten en alle ervaringen en alles wat er om me heen gebeurd. Het fietsen van de Carretera Austral in Patagonië (Chili) is iets waar ik met een dubbel gevoel naartoe heb geleefd. Sinds eenjaar lees ik er verhalen en ervaringen van anderen over wat ervoor heeft gezorgd dat mijn enthousiasme voor dit gebied toe nam. Maar omdat mijn fysieke conditie nog niet is zoals ik deze wilde, is het tegelijkertijd een beangstigend gevoel om deze bergen omhoog te moeten.

Maar zoals ik op één dag beslootom Ushuaia te verlaten, zo moet ik ook nu weer 'gewoon gaan'. En zoals alle andere keren is het vanaf dan weer volop genieten. De eerste kilometers gingen licht omhoog maar na 30 kilometer ging het zig-zaggend omhoog waarbij ik dacht dat ik zo'n knikker was van een oud-hollands spel die naar beneden hoort te rollen, maar in plaats van naar beneden omhoog gaat. Met zo nu en dan een stop om mijn ademhaling op orde te krijgen, een blik naar beneden te werpen om mezelf moed toe te spreken dat ik al goed op weg ben, heb ik de klim volbracht en wist ik dat het een geweldige tocht ging worden: Ik kan dit!

De Carretera Austral is van oorsprong een route die door dit natuurgebied is gemaakt om verschillende afgelegen gebieden met elkaar te verbinden, toen de route gemaakt werd was alles ontgeasfalteerd met delen waar je van zou kunnen denken dat ze niet eens een 'weg' genoemd kunnen worden. Ik heb dagen gehad dat ik door modder plassen, stenen ontwijkend omhoog moest waarbij ik op mijn GPS ging kijken of ik wel echt op de juiste route was, maar ook dit is Carretera Austral. Inmiddels wordt er ook veel aan de weg gewerkt om de kwaliteit van de weg te verbeteren.

Zo erg als ik een ongeasfalteerde weg in het begin van mijn reis vond, zo leuk vind ik het nu. Het focussen op de weg, het avontuur, het 'niet vanzelfsprekende', het deel uitmaken van de natuur, alles klopt! Ik kan heel veel momenten gaan beschrijven waar de ervaring boven verwachting was, maar een paar hoogtepunten, maar ook de ervaringen die ik er niet direct bij had hoeven hebben, zal ik beschrijven. Fietsend ten noorden van Coyhaique op de Carretera Austral zijn veel bergen waar de wolken boven blijven hangen en vaak zijn d.eze wolken gevuld waardoor er veel regen valt. Ik heb waterdichte tassen en kleding dus ook deze dagen kan ik zonder probleem fietsen. Veel dagen beginnen met regen en tegen het middaguur breekt de zon door waardoor ik mijn tent iedere avond droog op kan zetten.

Wild kamperen hier is een unieke ervaring. Ik heb vaker wild gekampeerd, maar dan niet alleen. Hier moet ik er keer op keer voor zorgen dat voordat ik besluit om zij weg in te slaan, dat niemand mij ziet zodat ook echt niemand weet dat ik me op deze plek bevind. Zo heb ik op een strand geslapen, in een bos, een leegstaand huis en nog vele mooie andere plekken.

Aan de laatste 100 kilometer van 'het deel van de Carretera Austral die ik ga fietsen wordt veel aan de weg gewerkt. Zo nu en dan heb ik 10 kilometer asfalt, waarna de 'rodeo ride 'weer begint en de weg bijna onbegaanbaar wordt wat vervolgens weer overgaat in een gravel weg. Op deze weg kom ik een jongen uit Brazilië tegen die zijn eigen programma op tv heeft en daarvoor 2 maanden in Patagonië fietst met al zijn (AstronautenJ eten voor deze 2 maanden in zijn tassen en gedurende deze 2 maanden mag hij nooit betalen voor een overnachting. Hij is per dag zo'n 2 uur bezig om te filmen zodat hij na terugkomst zijn programma in elkaar kan monteren. Wanneer ik hem lopend met zijn fiets aan de hand tegenkom, omdat hij de helling nier opkomt met zijn fiets, ziet hij er uitgeput uit. We stoppen en praten met elkaar en ik biedt hem mijn laatste oplos cappuccino met heet water uit de thermoskan aan. Het is een zonnige dag maar op het moment dat we op de weg besluiten te gaan zitten om van onze cappuccino en thee te gaan genieten, begint het lichtjes te regenen.

Het is een bijzonder moment hij spreekt slechts Portugees maar met mijn Spaans (wat enigszins op Portugees lijkt) kunnen we op een bepaalde manier toch met elkaar communiceren. Zittend op de grond, in de lichte regen, genietend van thee en dat alles zonder tijdsdruk. Op dit moment wensen wij niks meer dan dat. Van het ene hoogtepunt val ik de volgende dag in het dieptepunt waar ik met hoofdpijn wakker wordt en de regen op mijn tentdoek hoor. Ik drink veel water om de hoofdpijn snel over te laten zijn om zo weer verder te gaan fietsen. Maar zodra ik mijn fiets weer fietsklaar heb gemaakt en uit het bos ben gekomen waarvan niemand wist dat ik daar kampeerde, merk ik dat ik weinig energie heb en hoop ik dat het toeneemt zodra ik begin te fietsen. Omdat ik al een paar dagen zonder internet zit en ik toch alleen onderweg ben stop ik na 35 kilometer bij een restaurantje die een bord 'WiFi' buiten heeft hangen, zodat ik het thuisfront kan laten weten waar ik ben. Zodra ik 1, stap binnen zet begint het buiten te stortregenen en neemt mijn energie nog meer af. De gastvrouw verteld me dat ze ook een paar kamers verhuurd en dat ik hier ook mag blijven slapen, Nadat de regen onophoudelijk doorklettert besluit ik hier inderdaad de nacht door te brengen wat achteraf helemaal geen slecht idee blijkt te zijn, want als ik de volgende dag wakker wordt voel ik me nog veel slechter en is dit het begin van 3 dagen ziek zijn met koorts. Ik ben tijdens deze reis mijn eigen dokter, mijn eigen fietsenmaker, mijn eigen fysiotherapeut, mijn eigen kapper en ga zo maar door, dus ook nu ben ik blij dat ik mijn thermometer bij me heb om enigszins bij te houden hoe ik me voel en wat mijn lichaam doet om zo in te schatten wat ik ermee aan moet. Ik besluit om gewoon ziek te zijn en mijn lichaam rust te geven zodat ik na het ziek zijn weer met nieuwe energie verder kan. De eerste dag nadat ik besluit dat ik weer beter ben, blijkt dat ik nog niet helemaal beter ben want na 1 minuut op de fiets druipt het zweet me overal vandaan. Ik weet dat ik niet ver moet fietsen om mijn tent ergens in het wild op te hoeven zetten, dus ik fiets nog 30 kilometer door en kom ondertussen een Australisch stel tegen die op dat moment veel te enthousiast voor mij is en mij over al die geweldige bergen en ongeasfalteerde wegen vertellen die ik zo meteen moet gaan beklimmen. Laat dat nu het laatste zijn waar ik op dit moment aan wil denken. Na 30 kilometer zie ik een Chileens stel die met een klein kampertje aan het wild kamperen is langs de weg en daar sluit ik mij zonder enige twijfel bij aan waarna ik om 2 uur in de middag mijn tent langs de weg opzet en een middag dutje doe.

De volgende dag wordt ik met enorm veel energie wakker in mijn tent en voel ik dat ik nu echt beter ben en energie heb om alles te doen wat ik gisteren van het Australische stel hoorde. Ik ben nu net zo enthousiast. In de regen beklim ik een berg geniet ik van de alle riviertjes en uitzichten onderweg en zit ik zingend op mijn fiets. Ik had in Nederland nooit kunnen denken dat ik regen zo leuk zou vinden. Tijdens mijn afdaling kom ik een fietsend Russisch stel tegen die op dat moment aan het klimmen is en het helemaal niet meer ziet zitten. In hun gezichten zie ik mij terug hoe ik gisteren op de fiets zat Ik vertel dat een rustdag hun heel goed zou doen waarna ze met veel tegenzin de klim voortzetten. Deze hele reis is een ontdekkingstocht, Niet alleen qua gebieden maar ook fysieken mentaal. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die op de fiets onderweg is in de verschillende weersomstandigheden, verschillende natuurgebieden en alle situaties waarin je terecht komt. Maar nadat ik de eerste zware klim heb gedaan tijdens deze reis, nadat ik ziek ben geweest maar nu weer vol energie ben, weet ik dat ik alles aankan. En met deze energie kan ik heel veel kilometers maken.

Bron: workumer krant FRISO