Archief:

13 - 12 - 2013 - Monique Topeeters: geboren zangerres

Albert Schootstra

"Van kind of aan zing ik al." Dit zegt Monique Topeeters (31), aanstaande zaterdagavond de soliste bij het altijd zo aansprekende kerstconcert van 'ons' mannenkoor Laus Deo in de Gertrudis. Vorig jaar heeft ze tijdens dit concert trouwens ook al geschitterd. Alle reden dus om wat nader kennis te maken met deze sympathieke mezzosopraan die zich ondanks het feilt dat ze een rasechte Limburgse is wonderwel thuis voelt aan de Fûke in Workum. "Ik denk dat het tussen Limburgers en Friezen wel gaat," zegt ze daarover en zijzelf bevestigt dus de juistheid van die stelling. Beide groeperingen zijn eerder wel eens een beetje huiverig voor wat zij zien als de ‘ vlotte babbel' van de mensen uit het westen, zo denkt ze. En dat laatste is niet de stijl van Monique. Mede daarom ook besloot ze na de middelbare school niet naar het conservatorium te geen. "Ik vond het uiteindelijk toch te risicovol en bovendien ben ik ook wel een beetje iemand van 'huisje, boompje beestje'. Als beroepszangeres, stel dat ik dat zou hebben gehaald, moet je eigenlijk vrijgezel zijn. Je bent, zeker in deze tijd van het jaar, geen avond thuis. En het werken met de ellebogen dat daar ook wel bij kan komen kijken ligt me helemaal niet."

Monique Topeeters werd geboren in Sint Joos, net ten zuiden van Roermond. Ze vermoedt dat ze de liefde voor de muziek van haar vaders kant heeft geërfd. Haar vader speelt trombone en haar opa, de vader van haar vader, was ook een echte musicus. "Hij kon goed Gregoriaans," vertelt Monique, "en in de fanfare speelde hij bugel." Haar moeder trouwens zingt nog in het plaatselijke kerkkoor in Sint Joos. Het gezin waaruit Monique komt telt naast de ouders nog een oudere broer. "Hij heeft piano gespeeld en daarvoor alle varianten van de blokfluit," aldus Monique. Wat maar gezegd wil zijn is dat Monique Topeeters uit een zeer muzikaal 'nest' komt. Zelf volgde ze als kind de cursussen AMV, algemene muzikale vorming. "Eerst blokfluit, daar begint het altijd mee," zegt ze. Daarna stapte ze over naar de hoorn. "ik heb alle amateur diploma's op de hoorn, A tot en met D. Ik heb in orkesten gespeeld, zoals het Kerkraads Symfonie Orkest, in diverse korpsen als ze bij concoursen een hoornist nodig hadden en ook in de plaatselijke vereniging in Sint Joos." Toch ging ze niet door op de hoorn. Ze besloot zo rond haar achttiende als zangeres verder te gaan. "De stem is je eigen instrument en dat kun je bij spanning beter beheersen. Natuurlijk heb je voor een optreden als zangeres ook een gezonde spanning, maar je kunt er toch beter mee omgaan. De hoorn is een heel moeilijk instrument en door de spanning bij een optreden ging ik het eigenlijk meer als een 'verlengstuk' zien dan als iets was uit mijzelf komt, zoals de stem." Ze begon niet te laat als zangeres, legt ze uit. Je stemapparaat muteert nog, de kinderstem wordt vrouwenstem.” En pas als dat het geval is zijn zanglessen nuttig: het stemapparaat heeft zijn definitieve 'vorm' gekregen.

Ze wendde zich tot een zangpedagoge in Herten bij Roermond. Haar lessen voldeden echter niet. "lk had het gevoel: ik loop vast, ik kom niet verder." Op dat moment kon Monique er echter nog geen vinger achter krijgen in die zin dat ze precies kon omschrijven wat er nu precies miste. Dat kwam pas toen ze een open dag van het conservatorium in Maastricht bezocht. Het werd haar duidelijk dat ze bepaalde dingen technisch gezien niet goed deed. "Toen ben ik bij Magda Crijns in Roermond gekomen. Zij is zangpedagoge en logopediste en dat laatste is natuurlijk ook heel belangrijk. Eén keer in de veertien dagen had ik privéles en toen ging ik met sprongen vooruit. Zij weer het je zo goed bij te brengen. Ze heeft zelf trouwens aan verschillende conservatoria gestudeerd en dat merk je direct. Zij kan het overbrengen." En dat overbrengen is zo belangrijk, zo legs Monique verder uit. Als er foutjes zijn ingeslopen in de manier waarop je de zangkunst benadert en waarop je dus zings, clan moeten die foutjes je eerst wel duidelijk worden gemaakt. "En zij maakt je bewust van die kleine foutjes." Nog steeds reist ze regelmatig van Workum naar Roermond, al is de frequentie van eenmaal per veertien dagen natuurlijk wat minder geworden sinds ze - zo'n drie jaar geleden - in onze stad is komen wonen. "Je hebt altijd coaching nodig en daaruit haal je dan weer dingen waarmee je verder kunt."

Ze vindt het nog steeds fijn dat ze er indertijd niet voor heeft gekozen fulltime zangeres te worden. "Ik ben er ook dagelijks mee bezig, maar dan in mindere mate. Ik kan nu uitkiezen wat ik aanneem en natuurlijk benader ik dat dan professioneel, maar ik heb niet de druk dat ik er van hoef te leven. Ik kan nu op deze manier ook méér mensen méér aandacht geven."

Als zangeres geeft Monique Topeeters eigenlijk al concerten sinds haar achttiende, sinds het eerste begin dus. Maar hoe is ze na haar verhuizing naar de Fûke in Workum in contact gekomen met de muziekwereld in vooral ook het zuidwesten van Friesland? Welnu, haar schoonvader, Leen van Poelje, nam een cd van Monique mee naar het biljarten en gaf die ter beluistering aan Sjaak Yntema. Die, op zijn beurt, bracht de muziekcommissie van Laus Deo van de kwaliteiten van Monique op de hoogte en die commissie seinde de toenmalige dirigent van het koor, Jan Brens, in. "Naast Leen van Poelje heb ik het meeste te danken aan Jan Brens," zo vat Monique de situatie zelf samen. Met de vele koren die hij als dirigent dient en zijn grote rol in de muziekwereld in Friesland en daarbuiten is Brens natuurlijk de man bij uitstek die Monique op alle fronten kon introduceren. Al moet daar wel direct bij worden aangetekend dat de grootste pluim in dezen natuurlijk op de hoed van Monique zelf moet worden gezet. Als je zelf geen zangeres van klasse bent dan kunnen er nog zoveel mensen zijn die je promo-ten, maar dan red je het natuurlijk niet. Daar komt ook nog eens bij dat Monique een zeer sympathieke vrouw is die als geen an-der boeiend over haar zangkunst kan vertellen en er ook voortdurend over nadenkt en dat neemt de inrichters van concerten en dergelijke natuurlijk ook voor haar in. Maar hoe dat zij, "ik heb heel veel te danken aan Jan," zo besluit Monique.

Ze is dus mezzosopraan. Een mezzosopraan, om het even in de taal van een leek te zeggen, heeft een wat lagere stem dan een 'gewone’ sopraan. ‘Mezzosopraan is eigenlijk een relatief begrip,” zo vertelt Monique zelf, “qua klankkleur heeft de stem van een mezzosopraan wat meer eigenheid, de eigenheid van die klankkleur komt wat meer naar voren." En wat zingt ze zoal? "Van musicals tot licht klassiek, van aria's uit opera's tot geestelijke liederen," zo somt ze op. "Ik zing ook best wel het lichtere werk, maar popmuziek is toch echt een andere afdeling. Ik benader het altijd op de klassieke manier." Nu we het toch over het zingen op zichzelf hebben is het goed te vermelden dat Monique Topeeters desgevraagd ook optreedt bij gelegenheden als huwelijks- en uitvaartmissen. Haar telefoonnummer is 06-20586679 en maar mailadres moniquetopeeters@gemail.com.

Maar hoe komt iemand uit Sint Joos aan de Fûke in Workum terecht? Welnu, daarvoor moeten we eerst nog even wat Hader ingaan op de levensgeschiedenis van Monique zelf. Na de basisschoo! in Sint Joos ging ze naar het vwo in het vlakbij Sint Joos liggende Echt, waar ze het atheneum met succes afrondde. Zoals gezegd twijfelde ze toen of ze naar het conservatorium zou gaan, maar ze besloot dat dus niet te doen. Ze begon aan een studie psychologie in Maastricht en daarna aan een studie HBO pedagogiek in Sittard, maar beide studies bevredigden haar niet, zodat ze die afbrak. "Ik zocht naar iets dat ik meer in de dagelijkse praktijk kon toepassen terwijl ik toch met mensen in contact zou kunnen komen." Ze switchte dus naar de opleiding voor directiesecretaresse in Sittard die ze wel met succes (en plezier!) afrondde. Sterker nog: ze slaagde ook nog voor het papiertje van een speciale studie officemanagement in Eindhoven. Na een aantal banen op het administratief annex secretariële vlak te hebben gehad, kwam ze op een gegeven moment te werken op een installatiebedrijf in Nederweert, ook in Limburg. Het installatiebedrijf werd beveiligd door een bedrijf uit Sneek waar ook de Workumer Simon van Poelje (nu 41) werkte. Monique: "Simon heeft vijftien jaar in de beveiliging, de alarmsystemen met name, gewerkt. Bij het bedrijf in Sneek zat hij op de helpdesk en hij begeleidde de monteurs. Zo kwam hij wel bij ons op het bedrijf en we hadden bijna dagelijks telefonisch contact." De rest van het verhaal zal duidelijk zijn: de liefde deed haar werk. Sinds 1 mei van dit jaar hebben Simon en Monique een eigen bedrijf: Veiligheidzorg. Het bedrijf opereert op het terrein van de dienstverlening in alarmeringen voor zowel particulieren als bedrijven. We kunnen dan denken aan inbraakpreventie, brandpreventie (rookmelders!), medische alarmering (voor bijvoorbeeld ouderen die op zichzelf willen blijven wonen) en ga zo maar door. Simon neemt het technische deel van de onderneming voor zijn rekening en Monique gaat over de administratieve kant van de zaak. Gezien beider achtergrond is dat natuurlijk een prachtige rolverdeling. Simon vertelt dat het prima gaat met het nieuwe bedrijf van hem en Monique. Hij verklaart dat mede uit het felt dat - ondanks de huidige crisis - alarmeringen en degelijke altijd nodig zullen blijven.

Maar terug naar de zang. Zaterdagavond is Monique Topeeters dus te beluisteren met Laus Deo en het Gerrit Heeringa Orkest. En die kans mag de geïnteresseerde eigenlijk niet voorbij laten gaan, want Monique is een even sympathieke als goede zangeres. Prachtig dat het bestuur van Laus Deo haar weer heeft weten vast te leggen. In Monique Topeeters heeft de stad Workum intussen een'stralende'zangeres binnen haar poorten gekregen!
Bron:Workumer Krant Friso