Archief:

30 - 01 - 2013 - Van ‘Warkumer suvel’

 Albert Schootstra

“Ik wol beslist net opskepperich wêze: we dogge it meiïnoar. Mar je hawwe wol in pear trekkers nedich, oars komt it net fan ‘e grûn. Je moatte besykje de minsken mei te krijen. Ik haw it hjirre poerbêst nei myn sin hân. De fabryk is grut wurden troch de ynset fan de minsken, der is hjirre in soad kennis en der is in hiel goeie sfear.” Tjalling Brouwer (58), die aan de Trekwei in Workum een prachtig huis bewoont waar hij ondanks een nieuwe betrekking in Noord-Holland zeker blijft wonen met zijn vrouw Laurien Fluitman en zijn zoon Rutger, vertelt over zijn tijd bij de Workumer ‘molkfabryk’ en over zijn overstap naar Beemsterkaas, waarvan de fabriek Cono heet. Dit concern, Beemsterkaas dus, bouwt een geheel nieuwe fabriek in de Beemsterpolder. “De polder stiet op de list fan it Werelderfgoed en dêrtroch wie it lestich om in boufergunning te krijen. Der wurdt tsjinwurdich in soad boud yn ‘e suvel en dêrom is der ferlet fan erfaren minsken, de kar is grut. De skaalfergrutting is yn ‘e suvel hiel leanjend.” Brouwer legt uit waarom dat zo is: of je nu een grote of een kleine fabriek hebt, er moeten toch mensen aan de knoppen zitten en in de laboratoria werken. En of dat nu ten behoeve van een kleine of een grote fabriek gebeurt, dat maakt in principe niets uit. En dan kun je dus beter maar grote fabrieken bouwen, zoals in Workum en zoals er binnenkort ook één verrijst in de Beemster. “It sil wol dúdlik wêze dat ik wol even neitinke moatten haw om hjirwei te gean,” zo vertelt Tjalling Brouwer verder. “Mar ik haw gewoan sin oan dy nije grutte klus.”

Tjalling Brouwer is geboren in Blauhús. Na zijn technische studie begon hij zijn loopbaan bij Tichelaar in Makkum waar hij zich vooral bezig hield met het bouwen van besturingen voor de ovens. Na zes jaar in Makkum te hebben gewerkt volgde de overstap naar Nestlé in Bolsward waar hij zo’n vijf en een half jaar zou blijven. Hier was hij meet- en regeltechnicus en PLC-programmeur. “En doe folge de good old Goede Verwachting yn Warkum.” Hier begon hij als hoofd van de technische dienst (elf jaar) en daarna was hij veertien jaar lang projectmanager. Hij begon in Workum op 1 oktober 1987 en op 30 november van het vorig jaar was zijn 25jarig jubileum en

afscheidsreceptie in Spoarsicht, onder de rook van ‘zijn’ fabriek dus. Een prachtig fotoboek van deze receptie dat hem later is aangeboden toont wel aan hoe geliefd hij altijd is geweest ‘yn de rûnten fan de Warkumer suvel’. Het hoeft geen betoog dat ook zijn naaste familie in ‘Spoar’ aanwezig was. Zijn vrouw Laurien Fluitman heeft twee zoons die studeren in Delft. Brouwer zelf is vader van Marije (32) en Berber (30) die met hun partners in Holland wonen, en ook van Rutger (18) die in Sneek studeert en – als gezegd – nog thuis woont. Rutger is een

voetballer: hij is een talentvolle linksback van Workum A1. “Om it fuotbaljen moat er hjirre dus ek wol wenjen bliuwe,” grapt de trotse vader Tjalling.

Na de fusie van het latere Friesland Campina met Coberco, eind 1998, begin 1999, “wiene der 21 fabriken en dat moasten in soad minder wurde.” Het was een van de klussen die Tjalling (met anderen uiteraard) op zijn bordje kreeg. Hij opereerde vanuit en onder verantwoordelijkheid van het hoofdkantoor dat eerst in Meppel was, daarna in Wolvega en vervolgens in Amersfoort. “Mar myn wurk wie hast altyd op lokaasje.” Hij noemt in dat kader plaatsen als Bedum, Gerkesklooster, Marum, het Noord-Hollandse Lutjewinkel, Tilburg en Amersfoort. “Mar it measte wie gelokkich yn Warkum. Frijwol alle nijbou yn Wakum fan de lêste fjirtjin jier haw ik begelaat.” Als een project te duur blijkt te worden, dat moet je het project in kwestie in die zin aanpassen dat je wel binnen de begroting kunt blijven, zo legt hij een van zijn vaste stelregels uit. Je hoeft tegenwoordig het nieuws maar aan te zetten, zo gaat het althans schrijver dezes en hij zal wellicht een beetje overdrijven, maar dan nog, of je hoort wel van een project waarvan de kosten het geplande budget weer eens ver te boven zijn gegaan. Welnu, dat is absoluut niet ‘des Tjalling Brouwers’. Hij noemt bijvoorbeeld de nieuwe, althans de vernieuwde, en enorm uitgebreide kaasfabriek in Workum. Precies op de dag die Brouwer genoemd had rolde de eerste kaas van de band en de hele uitbreiding bleef binnen de begroting. Maar – als gezegd – Brouwer doet het natuurlijk niet alleen. “It bliuwt teamwork,” zo vertelt hij.

Tjalling Brouwer ‘hat in fin mear as in bears’. Dat wordt hier niet even neergeschreven als stoplap of cliché, maar het is van harte gemeend en bovendien volledig in lijn met de waarheid. Denk alleen maar aan alle studies die hij heeft afgerond. Maar genoemde kwalificatie geldt ook voor alle zaken die hij in zijn vrije tijd heeft aangepakt. “Ik haw altyd wat mei boaten hân,” vertelt hij. “Sa bin ik bestuurslid van de Hoop en mei eigner fan de WK1.” Het noemen van dat laatste schip geeft al aan dat zijn liefde vooral uitgaat naar de klassieke, houten schepen. “Ik mei sa ferskriklik graach timmerje. Sa haw ik sels ek in tsjotter boud.” Dat was in 1973 en het schip – de Aukje – voldeed dermate goed aan alle eisen die aan zo’n vaartuig gesteld worden dat het zelfs een plaatsje vond in het standaardwerk van wijlen dr. ir. J. Vermeer, ‘Tjotters en boatsjes’. “Mar ik haw ek wol seazen restaurearre en de huzen boud en restaurearre dêr’t wy sels yn wenje of wenne hawwe. Ik kom al hiel lang op de werf De Hoop yn Warkum, eartiids holp ik op sneon Roelof van der Werff altyd en ik haw noch wol by de âlde Zwolsman iten.” Zijn drukke dagelijkse werk was natuurlijk wel eens een rem op de uitoefening van zijn schepenhobby, “mar no haw ik op woansdei frij en bin ik begûn mei it restaurearjen fan ien fan de earste Randmeren, sawat fyftich jier âld.” Met zijn maat Johannes Hobma, nu uit Nijesyl, heeft hij vaker dan eens de Strontrace meegezeild op diens – uiteraard stalen – skûtsje Dankbaarheid. Maar Tjallings liefde, het zij nogmaals gezegd, ligt bij de houten schepen. “Hout is it moaiste wat der is.” In Laurien Fluitman heeft hij een partner die zijn schepenliefde volledig deelt. Zij is zeilinstructeur en geeft vaarinstructies. Ook schippert ze wel op grote jachten, zowel in Nederland als daarbuiten, bijvoorbeeld Griekenland. Ze is een van de drijvende krachten achter het Zomeravondzeilen vanuit Workum en bestuurt daarbij vaardig de WK1 en de TX11. “Ik tocht fan mysels dat ik wol aardisch sile koe,” aldus Tjalling, “mar sa as sy it docht…”

De liefde voor schepen heeft hij in zijn jeugd in Blauhús van zijn maten meegekregen die altijd met boten en later het bouwen daarvan in de weer waren. Zijn liefde voor zijn dagelijks werk laat zich wel ‘vanuit de genen’ verklaren. “Heit en mem hiene in winkel yn ‘alles behalve levensmiddelen’. Mar pake en de omkes hiene in ynstallaasjeburo en dêr bin ik om it sa te sizzen mei opgroeid.” Maar Tjalling is ook nog eens een muziekliefhebber pur sang. Hij richt zich daarbij op klassiek of stevige rock. “Alles wat dêr tuskenyn sit boeit my folle minder.” Tenslotte volleybalt hij. Dat hij ook graag schaatst hoeft amper te worden vermeld, want dat doet iedere schipper graag. Het zal duidelijk zijn dat de uitdrukking ‘hy hat in fin mear as in bears’ inderdaad terecht is gebruikt. Tjalling Brouwer is een man in wie zich veel verschillende vaardigheden verenigen. Zelf blijft hij er nuchter en bescheiden onder: “Tsja, je meitsje wat mei yn in minskelibben as je der mar foar iepen stean.” Welnu, dat laatste doet Tjalling. Alle hulde! 

Bron: Workumer Krant Friso