Archief:

06 - 12 - 2012 - Het ‘dubbelleven’ van Martin Groen

Albert Schootstra

"Het was decadent, sprookjesachtig, onwerkelijk, groot, groots, lux en ga zo maar door." Zelfs nu hij alweer ruim twee weken terug is weet Martin Groen (46) van Groen Bloemsierkunst aan de Begine in Workum eigenlijk nog met precies hoe hij zijn verblijf in Saoedi-Arabië moet duiden. Maar dat het diepe indruk heeft gemaakt staat als een paal haven water. "Zo groat heb ik het binnen Europa nog nooit meegemaakt. Voor de bloemen was er een budget van 1,4 miljoen dollar. We hadden 150 hulpen uit het land zelf en er waren ook nog twintig Arabische bloemisten. Verder waren er chauffeurs en ook nog sjouwers en schoonmakers. Die laatsten kwamen allemaal uit Pakistan en de Filippijnen. En dan waren er nog vijf Amerikaanse bloemenarrangeurs die alles tot in de puntjes hadden geregeld. Van hen heb ik ontzettend veel geleerd." Voor Martin verder aan het woord te laten is het goed er - wellicht ten overvloede -

Tijdens de klus in Saoedi-Arabië mocht op locatie absoluut niet worden gefotografeerd. Dat was voorbehouden aan twee Amerikaanse fotografen, van wie het komende voorjaar een boek over het project ter ere van het huwelijk van de dochter van de koning uitkomt. In Nederland werd het avontuur Martin en zijn drie collega's trouwens op de voet gevolgd door de vakpers. Hier Martin Groen op een voorbereidingslocaties, een grote sporthal.

Op 5 november jl. reisde hij met zijn collega's Johan Martens uit Helmond, Jaap Wisse uit Heinkenszand (Zeeland) en Ernst van Woerkom nit Lijnden (Noord-Holland) naar Saoedi-Arabië. Het huwelijk van de dochter van de koning stond op het programma en de vier Nederlanders waren aangetrokken om de bloemendecoraties en -arrangementen, samen met de vijf genoemde Amerikanen, voor hun rekening te nemen. Van het huwelijk zelf kregen Martin en zijn collega's niets mee omdat zij vlak voordat de plechtigheid daadwerkelijk zou plaatsvinden en hun enorme klus er op zat, geacht werden naar Nederland terug te reizen. "Op 16 november was ik weer in Workum, vlak voor de Winterfair. Dat was maar goed ook, want daarbij zat ik ook nog in de organisatie." Ondanks al zijn buitenlandse ervaring, met name aan Japan heeft hij zijn hart verpand, keek Martin in de hoofdstad Riyad zijn ogen uit. Dat hij met zijn drie genoemde collega's voor het 'aankleden' van het huwelijk in Saoedi-Arabië werd gevraagd, is overigens niet zo verwonderlijk. "Er is een kleine top van bloemenarrangeurs in Nederland en op dit moment sta ik in die kring hoog in de pikorde," vertelt hij. Hij doer dat overigens in alle bescheidenheid, want hij is absoluut niet iemand om met zijn prestaties te koop te lopen. Verre daarvan zelfs. "Voor dat koninklijk huwelijk is aan een zogenaamde wedding event planner in Amerika opdracht gegeven alles te regelen. Hij had 15 miljoen dollar te besteden. Die planner schakelde een bureau in Luxemburg in voor de bloemendecoraties. Met dat bureau doen wij wel vaker zaken en zo kwam men bij ons. De bloemen kwamen uit de hele wereld, bijvoorbeeld orchideeën uit Vietnam, maar ze werden allemaal in Nederland verzameld. En, zoals ik al zei, er waren ook nog vijf Amerikaanse arrangeurs bij."

"Het was echt moeilijk communiceren met Saoedi-Arabië. Het gaat wel om een toeristenvisum voor dat land te krijgen, maar een werkvisum is echt een beetje hopeloos. Je moet stempels hebben, een garantie van de Kamer van Koophandel, nou ja, ga zo maar door. Op een gegeven moment leek het er op dat we zouden moeten afhaken, maar toen gingen in Saoedi-Arabië alle bellen rinkelen. Daar wilden ze niets van weten. Enfin, een maand voordat we weg moesten was alles uiteindelijk rond. Toen we weggingen wilt ik wel dat het daar met bijvoorbeeld de rechten van vrouwen niet zo best is gesteld, maar dat het zó erg zou zijn, nee, daar ben ik erg van geschrokken. Direct bij aankomst in Riyad was dat al te zien op het vliegveld. Vrouwen tellen daar gewoon niet mee. Op de luchthaven was dat ook meteen te constateren. Wijzelf zaten in een prachtig luxe hotel, maar de vrouwen, van wie je in sommige gevallen alleen de ogen kon zien, moesten ergens achteraan zitten. In dat hotel kon je trouwens geen alcohol krijgen. Op de terugweg maakten we een tussenstop in Dubai en dat heeft veel meer een Westers karakter. Op het welslagen van de onderneming hebben we daar toen maar een flesje wijn opengetrokken, dat kon daar wél. Er waren zeven grote koelvrachtauto's die de bloemen naar de paleizen, vier locaties, brachten. Van de tien dagen dat we daar waren hebben we de laatste drie op de locaties zelf gewerkt. De eerste zeven werkten we op de locaties waar we de taken konden voorbereiden, twee grote sporthallen midden in de woestijn, midden in de zandbak, zeg maar. En warm... 40 graden. Dat was ook de grootste zorg, die voor de bloemen. We hadden wel volop airco's, maar ja, snotverkouden daardoor natuurlijk. We hebben best wel stressmomenten gekend want de koningin kwam iedere dag langs. Dan bekeek moeders met de hele staf of het allemaal wel goed kwam en dan moesten we ook wel zaken veranderen. Het vreemde is dat je achteraf over die veranderingen bij jezelf dacht: ja, ze heeft toch wel gelijk."

De afgelopen zomer was het veertig jaar dat bloemisterij Groen in Workum te vinden is. Toen hij met zijn ouders in onze stad kwam wonen was Martin, geboren in Hoogeveen, 6 jaar. Al direct was hij helemaal gegrepen door het vak van zijn ouders. "Ik kon niet anders, nou ja, bij wijze van spreken dan, en ik vond het ook direct leuk. Mijn wieg stond in de winkel, zou je kunnen zeggen. Ik zou werkelijk niet anders willen. Op zondag, als de winkel gesloten was, zat ik altijd al met bloemen te 'pielen'. Toen was ik al met het virus besmet. Van dwang van mijn ouders was geen sprake. Toen ik veertien was heeft mijn vader zes weken lang ziek op bed gelegen. Ik kocht toen al de bloemen in op de veiling in Leeuwarden. Mijn pake reed mij daar naar toe. Bloemist is het mooiste vak met de mooiste producten en emoties. Bij een geboorte en bij een sterfgeval zijn er bloemen. Het hele lever zit eigenlijk wel in een bloemenzaak." Na de lagere school (de laatste jaren op De Tarissing, de voorganger van It Finster) en de Workumer mavo ging Martin naar de Rijks Middelbare Tuinbouwschool in Aalsmeer. Dat is nu anders, maar toen was de opleiding in Aalsmeer de enige keuze voor het bloemschikken." Toen Martin was' afgestudeerd was vader Anton zo verstandig hem eerst bij een andere bags to later werken. Dat werd de zeer toonaangevende bloemist Nico Klaver in Leeuwarden (nu Intratuin). Via Nico Klaver, die ook Nederlands kampioen bij de professionals is geweest, dezelfde titel dus die Martin in 2004 zou behalen, kwam hij in de wereld van het freelancer en de bloemenarrangementen terecht. Hij leerde ook Johan Weisz kennen, de legendarische arrangeur die zijn grote voorbeeld zou worden. Na zijn periode in Leeuwarden kwam Martin bij zijn vader Anton werken ("volgend jaar zit ik 25 jaar in de zaak"). Eerst was hij natuurlijk assistent van zijn vader en later zijn compagnon. Tenslotte ram hij de zaak over: "In januari van het volgend jaar is het vijf jaar dat ik het alleen doe."

Het is hierboven al min of meer aangestipt, Martin Groen leidt eigenlijk een 'dubbelleven', hier in Workum (www.groenbloem. nl) en in vaak verre buitenlanden. Maar het woord 'dubbelleven' heeft een negatieve bijklank en dat is in zijn geval natuurlijk geenszins het geval. "Het thuisfront vangt het zo goed op," zo complimenteert hij zijn vrouw Trijnie en zijn medewerkers in de winkel uit de grond van zijn hart. "Ik ben ook heel dankbaar dat mijn vader mij altijd volop de gelegenheid heeft gegeven om te gaan freelancer. Mijn vader gaat nu trouwens nog altijd naar de veiling als ik weg ben." Na een lange trip naar het buitenland is Martin altijd weer blij veilig in Workum terug te keren. "Maar aan de andere kart is het zo dat ik als ik hier dan weer een tijd ben gewoon weg móet om de accu weer even op te laden. Organiseren is echt mijn ding en dat komt bij . dergelijke trips natuurlijk ook volop om de hoek kijken." Het heeft weinig zip om te vertellen waar Martin als arrangeur overal is geweest. Je kunt je beter afvragen welk land hij nog niet heeft aangedaan. "Maar Japan heeft mijn hart gestolen. De mensen zijn daar zo vriendelijk en ook zo leergierig. Je krijgt daar echt waardering voor je vak. Je wordt daar behandeld als een profvoetballer."

Maar over voetballen gesproken: in de wereld van de bloemenarrangementen is Martin Groen een snort Ajax. Alom bekend, geliefd en gerespecteerd dus. En daar mogen ook wij als Workumers best heel trots op zijn! Hulde voor Martin Groen!

Bron: Workumer Krant Friso