Archief:

14 - 11 - 2012 - Pastoor Janning Stichting luidt voorzitter uit.

 Je zult maar geridderd worden door je medebestuursleden en toe mogen treden tot de uitverkorenen van de Orde van de Krompanelen Ciborie. Het overkwam vrijdagmiddag 9 november Ton Visser die toen zijn bestuurlijke loopbaan bij de Pastoor Janning Stichting afsloot. Als dank voor de vele bewezen diensten en als blijk van de zeer goede verstandhoudingen in het bestuur en de ongedwongen sfeer in de vergaderingen, mocht hij onder meer de Oorkonde waarin dit ‘ridderschap’ was vastgelegd, in ontvangst nemen. Het betekende tevens het slot van een bijzondere bestuursvergadering van genoemde Stichting, die de ‘laureaat’ van 2005 tot dus die vrijdag in haar gelederen had. Sinds het vertrek van Marinus ter Haar, die jarenlang de voorzittershamer van dit college van bestuur hanteerde, was Ton Visser de man die als voorzitter het

Hoe Ton Visser eigenlijk in 2005 in het bestuur was gerold – en waar hij zich in thuis voelde als de spreekwoordelijke ‘mudhûn yn ’e reinwetterbak’- werd haarfijn duidelijk uit de brief die voormalig bestuurslid en mede-oprichter van de Pastoor Janning Stichting, Piet Postma, aan de vertrekkende praeses had gericht. Met toestemming van de auteur, die om gezondheidsredenen zelf niet aanwezig kon zijn, las de kersverse opvolger deze ontroerende ‘doopceel’ van de vertrekkende functionaris voor. Het bleek dat Visser zich bij de restauratie van Workums enige neo-gotische monument, de Sint Werenfriduskerk, zeer verdienstelijk had ingezet als vrijwilliger. Schuren van een kozijn, het schilderen ervan, een muurtje witten, Visser draaide zijn hand er niet voor om. Niet bang om ‘vieze’vingers te krijgen, wie had dat nou van een ex-gemeentebestuurder verwacht? Deze man moeten wij in het bestuur van het museum hebben, van zovele markten thuis en ook bestuurlijk ‘goed ûnderlein’. Het museum heeft van Postma’s lobby geen spijt van gehad. Hij, Ton Visser, zette de registratie van het bezit op, verzorgde de invoering ervan in een geautomatiseerd systeem. Hield zich zeer enthousiast en vasthoudend bezig met de organisatie van de wisselexposities in het museum. En voor alle duidelijkheid, dat laatste onderdeel zal hij – met behulp van zijn eveneens voor het museum zeer actieve ‘sydsulver’ Ank, in de oorkonde dan ook met ere genoemd als ‘akela honoris causa’ – voor en namens het museumbestuur blijven verzorgen. De voortreffelijke samenwerking en niet te vergeten de onmisbare factor ‘humor’ werden geroemd. Uiteraard was er een stoffelijke blijk van waardering en een fraaie ruiker bloemen voor de eega. De nieuwe voorzitter, die al een jaartje in de keuken heeft gekeken, gaf kort maar duidelijk blijk van zijn ambities om het museum een bestendige koers te laten varen. Maar elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Dat betekent dat er met het oog op de toekomst en het voortbestaan van het museum, dat is natuurlijk ons eerste en belangrijke doel, wel eens iets zal veranderen. Om dat te kunnen verwezenlijken mogen – en kunnen - wij gelukkig terugvallen op oud-bestuurders  die hun expertise nog graag willen inzetten om die ambities, die doelstelling gestalte te geven, in daden om te zetten. Tot slot van het officiële gedeelte volgde de al in het begin vermelde ceremonie, waaruit mag blijken dat het fenomeen humor ruimschoots aanwezig was - en is – binnen het bestuur. Trouwens dat was ook een noodzakelijke en eigenlijk onontbeerlijke factor die de scheidende functionaris in zijn afsluitende repliek aangaf hoog in het vaandel te hebben (gevoerd) bij al zijn (bestuurlijke) bezigheden. En benadrukte hij, het is een factor van wezenlijk belang voor het soepel functioneren van een organisatie. Tot slot had hij voor zijn opvolger een aardige verrassing in de vorm van een enveloppe met inhoud meegebracht. Misschien een ongebruikelijke geste. Maar je moet tenslotte ook je bevoegdheden als eerste aanspreekpunt bij alarmmeldingen, met de daarbijbehorende attributen, overdragen …