Archief:

10 - 10 - 2012 - ‘Greidebylden’ muzikaal uitgeluid

Jacob Bouwhuis verlaat na ruim 21 jaar Brij Blues

‘De greide is wer syn eigen byld’. Dat was het slot van het met weemoedige, ragfijne literaire spinnenwebben doorweefde gedicht, dat Jacob Bouwhuis (over hem verderop meer) wijdde aan de informele ‘sluitingsceremonie’ van de openluchttentoonstelling ‘Greidebylden’ van het Selskip Coöperatie 2 aan de Parallelwei nabij het station, wat heet, van Workum.

Die sluiting vond daar plaats in de locatie van Meindert en Tineke van den Akker, die de gehele zomer huis, haard, erf en dreven voor de tentoonstelling belangeloos beschikbaar hadden gesteld. De opening van dat gebeuren op 17 juni geschiedde trouwens ook met poëzie van Jacob B, zoals hij zijn werk ‘signeert’. Waar er toen sprake was van ‘farsk meand maitiidsgers, skodde, swile - en yn plestik ynpakt’ is die tijd nu vervlogen. De eerste regimenten door storm en regen afgerukte bladeren jagen over het natte asfalt van de Parallelwei, constateerde de dichter. Maar zoals in juni de zon royaal haar licht, warmte, over beemd en veld pleegt uit te strooien en die warmte de dichter inspireerde tot een soort van ‘ûngetiids-gefoel’, zo inspireerden de naderende tekenen van de herfst hem tot een poëtisch afscheid van de tentoonstelling - en de zomer. Een zomer overigens die misschien niet aan ieders verwachtingen heeft voldaan, als het gaat om zonnewarmte en daarmee gepaard gaande activiteiten. Toch heeft dat aspect van ‘die mooie zomer, die begon in mei’ velen er niet van weerhouden om een bezoek te brengen aan ‘Greidebylden’. Dat kan opgemaakt worden uit de vrijwillig bijgedragen ‘recette’ aan deze tijdelijke openluchtexpositie. Want de deelnemende kunstenaars aan deze door Stichting Brij Blues Workum georganiseerde kunstmanifestatie hebben dan wel hun werk ‘om niet’ ter beschikking gesteld, er zijn natuurlijk kosten met inrichting, promotie, etcetera, mee gemoeid. Om die reden kon de bezoeker zijn sympathie voor het initiatief uitdrukken in een donatie in een daartoe opgestelde bus, die het eerdergenoemde resultaat opleverde. De deelnemende kunstenaars Hans Blank, Dina Schouten, onze ‘eigen’Anna Minnema-de Witte (It Heidenskip), en Tineke v.d. Akker (eerst It Heidenskip, maar al weer vele jaren Workum als residentie), Bram de Smit, Evert van Hemert,  Gertjan Groenendijk, geboren en getogen Workumer en daar nog steeds honkvast verblijvend Henk de Boer, tevens succesvol theatermaker, Ina Buisman, Joris Collier, Lot Brandt, Marijke van Wijk en Edwin Zwart – wellicht zijn er later spontaan werken van in dit rijtje niet genoemde kunstbroeders en -zusters ingestroomd - kunnen dus met een tevreden gevoel met hun werken huiswaarts keren. Zeker voor herhaling vatbaar en misschien kan het uitgroeien tot een zomerse traditie.

Iekje Boogaard-de Zwart had toen al in haar opening namens de Stichting Brij Blues Workum uit de doeken gedaan hoe de tentoonstelling, cum annexis, tot stand was gekomen. De kleine werkgroep, gevormd uit leden van de stichting, mocht voor het succes van de onderneming applaus in ontvangst nemen. Speciale dank en een kleine stoffelijke – wellicht ook vloeibare, te oordelen naar de vorm - blijk van waardering was er voor Cees en Anna Minnema en Meindert en Tineke v.d. Akker. Toch was er ook weemoed in haar woorden te bespeuren, niet alleen omdat de herfst dat gevoel oproept, maar enkele leden van het stichtingsbestuur hebben te kennen gegeven hun bijdrage aan de organisatie van Brij Blues Workum te willen beëindigen. Dat betekent dat er (vaak jarenlange) ervaring verdwijnt. Wij betreuren, maar respecteren natuurlijk hun besluit. Hopelijk zullen nieuwe gezichten aangetrokken kunnen worden, die met nieuwe ideeën en enthousiasme op de door de initiatiefnemers van 1991 ingeslagen weg verder zullen gaan.

Zonder die verdiensten, talenten, van de vertrekkende leden ‘ûnder it taffelswilk’ te willen schuiven, mag er voor een vertrekkend lid een uitzondering worden gemaakt. Jacob Bouwhuis is sinds de oprichting van het Brij Blues festival, wij schrijven dan april 1991, lid geweest van het bestuur. Nu vond hij, de laatste der mohikanen, het welletjes en treedt terug. Zo ’n lange staat van dienst, die hem intern reeds de bijnaam ‘de peetvader’ heeft opgeleverd, verdient een passend afscheid, aldus de voorzitter. Vanavond is het hier niet de tijd en de plaats om dat te doen. Maar op een speciale zitting van het bestuur zal hem een verrassing worden bereid.

Gerrit Breteler

Green Fields of France roept de slag aan de Somme, Verdun, Le Chemin des Dames, kortom WO I, in herinnering. Een poëtische, maar tegelijk wrange tekst over roekeloos verspilde jonge levens, vermorzeld tussen de tandraderen en de hebberigheid van het grootkapitaal en machtswellust van heersers, aandeelhouders, industriëlen, etcetera; Stefan Brijs schreef er recent de beklemmende roman ‘Post voor mevrouw Bromley’ over.

In die zin is Breteler in het vakje van protestzanger te plaatsen. Misschien draagt daar toe bij het feit dat een oom, naar wie hij genoemd is, als soldaat in Indië het leven liet; mort pour la patrie. Op het ereveld van Semarang ligt hij begraven, tot het aanbreken van de jongste dag, waarin velen toen nog geloofden, stelt hij nuchter vast. Maar met begeleiding van zijn accordeon is het genre van het levenslied, oneerbiedig de smartlap, hem dierbaar, Met zwier, voorzover het instrument dat toeliet, vertolkte hij uit dat repertoire enkele liedjes. Het optreden van deze entertainer vormde een welluidende, ludieke afsluiting van een tentoonstelling die aan de rand van de stad een echt buitenbeentje vormde. Het ludieke karakter van de avond, waarin hij niet het voor zijn vader geschreven bekende ‘Grolschlied’ kon uitvoeren wegens het ontbreken van een piano, kreeg onverwachts een sprankelende en zeer spontane muzikale bijval van de

Joris Collier

Tot slot, wie herinnert zich niet de scène uit ‘The longest Day’. Die dag, 6 juni 1944, marcheert in Normandië de bagpiper Bill Millin van de Cameron Highlanders over het landingsstrand in de sector ‘Sword’ heen en weer. Op verzoek van de commandant van de 1^ste Special Service Brigade, Lord Lovat, speelt hij daarbij temidden van ontploffingen, (machine)geweervuur en kermende gewonden redelijk onverschrokken ‘The Road to the Isles’.    Bron: Workumer krant Friso

(jpdHzn)