Archief:

24 - 01 - 2012 - Een sfeervol theaterconcert

Jan Pieter Dykstra

In een met minieme middelen gebouwde theaterkamer op het podium van de grote zaal van 'de Klameare' vond zaterdagavond het theaterconcert plaats van Beatrice van der Poel en Marcel de Groot. Nadat de circa veertig bezoekers de zetels - daarmee een 'voile bak' scorend - hadden bezet, werd het gordijn dichtgetrokken en bevonden de aanwezigen zich in een sfeervol minitheater. Een gouden greep, zo 'n knus onderkomen, vial uit de opmerkingen te destilleren. De beide performers voelden zich eveneens zichtbaar - en verklaarden dat ook - op hun gemak in deze setting. Verlichting sfeervol, geluid had soms iets gedempter mogen zijn, maar laten we wel zijn, het werd nimmer als hinderlijk ervaren. Het programma van de beide artiesten beleefde deze avond zijn 'tewaterlating'. Soms was het even zoeken naar een juist woord of een aangename stilte gaf de bezoeker gelegenheid om in door de voorstelling opgeroepen beelden te verwijlen, bijvoorbeeld toen die bij schrijver dezes ontstonden door het door Marcel de Groot in Macedonië geschreven lied. Een redelijk onherbergzaam, woest land, dat velen slechts kennen als het koninkrijk van Philippus Eenoog en zijn roemrijke zoon Alexander de Grote, die met zijn eveneens beroemde agema tot in India de grenzen van de toenmalige wereld opzocht. Diens ver voor de geboorte van Christus verrichte heldendaden warden niet door Marcel bezongen, was ook geen noodzaak toe, want dat gebeurde eeuwenlang door rondtrekkende door de Muze aangeraakte rapsoden, harden, skalden en hoe dergelijke minstrelen maar worden genoemd. De befaamde Amerikaanse musicoloog en volksliedjesjager Allan Lomax reconstrueerde er zelfs gedeeltelijk de herkomst van het ooit door Eartha Kitt beroemd gemaakte liedje Usquedare. Maar 'Voor we verder gaan' zoals de titel van het programma luidt, hetgeen ergens de indruk wekt dat er sprake is van een lange) caesuur en u, auditorium, daarmee heerlijk op het verkeerde been zet, is een aanstekelijk programma, met Licht cabarettesque invloeden, maar vooral een zaak van luisteren. Soms klinken weemoedige klanken of teksten door de 'smûke' ruimte, in de verte gelieerd aan blues, maar verfijnder qua klankkleur en intensiteit, minder ruw. Geen door sigaret en alcohol aangetaste stembanden, zoals het beeld van bluesmuzikanten standaard wordt geschetst. Helder als kristal is de stem van Beatrice, die soms onverwachts hoge tonen als een bliksemflits in lage weet om te toveren. Beheersing van de muzikale materie ken haar en haar kompaan beslist niet worden ontzegd. Beiden kunnen solo een lied aan, in een duet houdt de manlijke speler zich gedistingeerd op de achtergrond, en soms is dat in een aangename afwisseling, andersom. De teksten, die gebruikt worden hebben literaire pretenties en worden zo nodig geleend van dichters. Bijvoorbeeld van Jean Pierre Rawie, de eigenzinnige Groningen, die (bijna) altijd in driedelig kostuum aanwezig is, zijn taalgebruik virtuoos daarop aanpast, en daarmee een zekere standing, distinctie nastreeft. Op muziek getoonzet door Beatrice aangenaam om Haar te luisteren, een andere dimensie aan het werk toevoegend. Trouwens het gehele taalgebruik van de beide performers was een aangename verademing, niet brallerig, geen platte grollen of insinuaties, zoals we dat soms horen op de gesel in de huiskamer, waar de blauwige eenoog koning kraait. En ach, het onschuldig gebruikte 'lul' is immers een woord, dat volgens een oud Nederduitsch woordenboek in essentie het uiteinde van een brandweerslang, de spuitmond, verbeeldt. Zo ziet men taalkundig geldt evenzeer: 'tiden hawwe tiden'. Verder had Beatrice enkele popsongs vertaald, hertaald, onder andere een lied van Kylie Minoque. Marcel de Groot was als reeds gerefereerd een perfecte spangenoot. Zijn ritmische gitaarspel kende een geoliede wisselwerking met Beatrice, die de gesproken teksten, spaarzaam gedoseerd in een voice-over-achtige intonatie en overigens, met een filosofische inslag met een goede dictie over het voetlicht bracht. Veel muzikaal genot viel er te genieten. De welluidende bronzen stem van Marcel deed een bezoeker na afloop in de catacomben/ wandelgangen opmerken dat hij duidelijk kon horen dat hij een verwant is van Boudewijn de Groot. Zoonlief teert echter niet op 's vaders roem, die destijds furore maakte als protestzanger, met onder meer 'Welterusten, meneer de president'.

Voor het (Cultureel) Nut Workum, ooit de denktank waar Neerlands eerste spaarbank (1817) uit voortkwam, weer een 'boppeslach'. Het toont eens te meer aan dat geen grote geldverslindende theaters nodig zijn our topamusement te brengen.
Bron: Workumer Krant Friso