Archief:

29 - 11 - 2011 - Pastoor Janning Stichting luidt bestuursleden uit

Jan Pieter Dykstra

Vrijdagavond nam in de smaakvol ingerichte 'Brouwershôf' het bestuur van de Pastoor Janning Stichting afscheid van drie prominente leden, die tezamen bijna een eeuw bestuurlijke ervaring vertegenwoordigden. Dat gebeurde in een bijzondere vergadering van het Stichtingsbestuur, waarbij vanzelfsprekend ook de vrouwen achter de mannen waren uitgenodigd. Want, aldus het korte retrospectief van voorzitter Ton Visser, deze werkers in de schaduw zijn net zo belangrijk als de bestuurders zelf. Immers, zij stellen de mannen in staat om hun verplichtingen in het bestuur na te komen, helpen een handje mee om snel iets voor een extra vergadering of tentoonstelling te regelen, al dat soort zaken. Na een vergadering zijn zij de 'praatpalen' waarmee in de beslotenheid van de huiskamer de zaken soms even 'oereide wurde'. Een soort uitlaatklep, misschien zo nu en dan. Steun en toeverlaat, zo kan men dat kenschetsen. Wij zijn deze drie kanjers: Jo Harbers, Piet Postma en Eeuwe Riemersma,  en hun respectievelijke partners heel veel dank verschuldigd, aldus verwoordde kort samengevat in zijn welkomstwoord de voorzitter de verdiensten van de heren. Zij hebben het Museum kerkelijke kunst op de rails weten te krijgen en wat meer is, een heel professionele ondergrond en uitstraling kunnen geven. Een basis waarop wij verder kunnen en moeten bouwen. Want hetgeen zij nu achterlaten, geeft ons als, bestuurders - sommmige zijn zelfs  kersvers - de verplichting om die opgaande lijn vast te houden. Niet alleen dat laatste overigens, maar ook om verder uit te bouwen. Die uitdaging gaan wij met elkaar trouwens graag aan. De spreker kwam tot de vaststelling dat het enthousiasme om te besturen volop aanwezig is. Maar het is een waarheid als een koe en een bijkans platgewalst adagio dat men zonder vrijwilligers niet veel zal presteren, want de toekomst van het museum staat of valt met het elan dat de vrijwilligers ten toon spreiden.
Elke keer als ons museum weer zijn deuren opent, keren deze mensen met veel 'goesting', om een wielerterm te gebruiken, terug in het peloton dat de gasten welkom heet, iets over de geschiedenis van het museum en zijn stichter vertelt. Zij spenderen, investeren, geheel belangeloos veel tijd en energie aan de instandhouding van het museum. Die componenten in de organisatie van het museum kunnen nooit te veel worden geprezen, vormden de inspiratie om op de in 1983 officieel ingeslagen weg - toen de oprichting notarieel gestalte kreeg - door te gaan. Onder leiding van Joop Beuker begonnen onder andere deze drie pommeranten aan de verwezenlijking van de droom van pastoor Janning, die zo plotseling in 1980 overleed. Hij gaf al wel de aanzet tot de oprichting, maar mocht zijn droom niet zien uitkomen. Allerlei factoren die in die tijd in de Rooms katholieke kerk en parochie van invloed waren op de realisatie van zijn wens(droom), maakten dat het niet van een leien dakje ging. Na zijn plotselinge dood werd dat beslist niet minder, zo blijkt uit de terugblik van Piet Postma. Hij kwam door toedoen van pastoor Janning in het parochiebestuur. Rolde vanuit die functie na het plotselinge verscheiden van de sympathieke pastoor eigenlijk in het bestuur van de stichting, was dus een van de oprichters, zoals zijn beide aftredende companen van deze vrijdagavond dat ook zijn geweest. Nu dertig jaar later zet hij een punt achter zijn bestuurlijke functie, waarbij zijn echtgenote voor hem een niet weg te cijferen steunfactor is geweest. Daarvoor, en voor al die kleine hand- en spandiensten bedank ik haar heel hartelijk , aldus Postma in zijn afscheidswoord. Maar het museum zal hoe dan ook nog een rol spelen in beider leven, want blijft nog als vrijwilliger actief.  Zijn kennis en ervaring in dit museum zijn ongeëvenaard en met veel enthousiasme en gevoel voor humor deed hij daar op deze avond verslag. Veel geleerd heeft hij ook.

Toen hij in een auto van zijn toenmalige werkgever Fa. F.M. de Boer - een nu maar eens met ere te noemen stille sponsor uit het begin van het museum, aldus Postma - bij een potentiële koper van een schilderij van wijlen de pastoor arriveerde, vroeg iemand anders hem daar wat zo 'n schilderij moest kosten. Volslagen leek zijnde op dit gebied, dacht hij maar aan de voorzichtige kant te blijven. Dus opperde hij voorzichtig dat honderdenvijftig gulden een mooie prijs zou zijn. Dat leek betrokkene wel erg goedkoop, het zou de indruk wekken dat de kwaliteit daar inherent aan zou zijn. Dus toen de eigenlijke aspirant-koper zich meldde en informeerde naar de prijs, betoonde hij zich een snelle leerling en antwoordde zonder blikken of blozen: driehonderd gulden. Resultaat: verkocht. Later zei de eerstgenoemde tegen hem dat hij wel een heel snelle leerling was geweest! Dergelijke anecdotes tonen dat met veel geduld, improvisatie en (stille) hulp van derden het museum 'út 'e ruften' werd geholpen. Hij roemt, evenals zijn beide collegae dat doen, de kameraadschappelijke sfeer, die er in het bestuur heerst.

Ook Eeuwe Riemersma had zo zijn herinneringen aan die opstartfase. Hij schetste met humor, een heden ten dagen nog veel in het bestuur gehanteerd ingrediënt, hoe hij in contact kwam met pastoor Janning. Vanuit zijn functie van lid van de Culturele Raad van de gemeente Workum werd het idee geopperd om van de schilderende pastoor maar eens een expositie te houden in het gemeentehuis. Die kwam er maar er deden zich nu en dan hilarische situaties voor en het bleek hem dat de pastoor een licht bourgondische instelling had, met veel gevoel voor humor. Maar beide heren schetsen dat die beginfase niet van een leien dakje ging. Soms had pastoor sterk de neiging om de boel de boel te laten, want zijn (wens)droom sprak niet iedereen aan en de onontbeerlijke medewerking van personen en instanties was niet unaniem positief. Toch is na het overlijden op een gegeven moment de draad opgepakt. In die fase heeft de derde aftredende oprichter, Jo Harbers, veel werk verzet om de nalatenschap van pastoor Janning binnen het museum te brengen. Binnen de familie Janning was hij de pontifex, de bruggenbouwer, die zeer geijverd heeft om de laatste wens van de overleden herder en leraar gestalte te geven. Al die ruim dertig jaren heeft Harbers daarom namens de familie Janning deel uitgemaakt van het bestuur. Zijn opvolger namens die familie is mevrouw Margreth Eikens en hij wenst haar bij de uitoefening van die familieplicht veel succes, zoals hij dat eveneens het voltallige bestuur wenst voor de toekomst van het museum. Hij ziet in ieder geval met voldoening terug op hetgeen tot stand kon worden gebracht, wist zich gewaardeerd.

Uiteraard werden de drie niet met lege handen naar huis gestuurd. Voor de vele avonden en uren die ze niet thuis doorbrachten, mochten de respectievelijke echtgenotes een fraaie ruiker in ontvangst nemen. De heren werden verrast met een enveloppe met inhoud.

Bovendien was er in de trant van de grote humanist Desiderius Erasmus voor de 'uittreders' een soort van lofrede der zotheid opgetekend, met kort uitgemeten de meer of minder kwalijke eigenschappen van betrokkenen - hun al of niet naar waarheid toegedicht. Deze oorkondes gingen vergezeld van toepasselijke attributen, onder meer een kruikje met zoals op het etiket stond vermeld: Wijwetter, sean út op leech piteroaljefjûr raende maertske heilstiennen, 't welk doende enz.enz. enz. In informele sfeer werd tenslotte nog gesproken over de mogelijk in het nieuwe seizoen te houden wisselexpositie. Er zijn, contacten en besprekingen met betrokkenen. In dit stadium is er echter nog geen zekerheid te verschaffen over de aard van deze expositie.
Bron: Workumer Krant Friso